علم حضوری اقسامی دارد که در اینجا به مهم‌ترین آنها اشاره می‌کنیم:

1. علم به خود: هر کس وجود خود را می‌یابد، و در این آگاهی، خودش نزد خودش حاضر است، و به دیگر سخن، برای شناخت خود به مفهومی از خویش نیاز ندارد؛

2. علم به حالت‌های درونی خود: چنان که در ضمن تعریف علم حضوری اشاره کردیم، هر یک از ما حالت‌هایی را همچون شادی، غم، امید، لذت و ترسی که در درون خودش پدید می‌آید، بدون واسطۀ مفاهیم می‌یابد؛

3. علم به افعال درونی و جوانحی خود: برخی افعال ما، مانند اراده، حکم، تفکر و توجه، در درون خود ما رخ می‌دهند و علم ما به آنها نیز بدون واسطۀ مفهوم است. فی‌المثل، هنگامی که در بارۀ چیزی فکر می‌کنیم، بدون واسطه درک می‌کنیم که در حال فکر کردنیم؛

4. علم علت هستی‌بخش به معلول خود: با توجه به آنچه در مباحث خداشناسی از نحوۀ ارتباط معلول با علت هستی‌بخش خود ثابت خواهد شد،  معلول به ‌معنای دقیق کلمه در حضور مبدأ هستی‌بخش خویش است و هیچ واسطه‌ای میان آنها نیست، و بدین جهت، علت هستی‌بخش، معلول خود را بدون واسطه و با علم حضوری می‌یابد؛

5. علم معلول به مبدأ هستی خود: از آنجا که معلول نزد مبدأ هستی خود حاضر است، چنانچه معلول دارای شرایط لازم باشد، او نیز مبدأ هستی خود را بی‌واسطه و با علم حضوری می‌یابد؛

6. علم به مفاهیم ذهنی خود: مفاهیمی را که در ذهن خود داریم، بدون واسطۀ مفاهیم دیگر می‌شناسیم. محض نمونه، وقتی در بارۀ دوست خود فکر می‌کنیم و او را به یاد می‌آوریم، چهره‌ای که از وی در ذهن داریم، بدون واسطه می‌یابیم، و علم ما به این تصویر ذهنی، با واسطۀ تصویر و مفهومی دیگر نیست.