برخی علوم حضوری به شرایط خاصی نیاز ندارند و همواره همراه عالِم هستند. مثلاً هر کسی همواره به خودش علم حضوری دارد، و برای اصل وجود چنین علمی، لازم نیست کاری انجام شود. اما برخی علوم حضوری تنها در شرایطی خاص پدید می‌آیند. فی‌المثل علم حضوری به لذتی که از حل یک معما حاصل می‌شود، تنها از این راه پدید می‌آید، و علم حضوری به احساسی که از خواندن یک شعر حماسی پیدا می‌کنیم نیز، تنها با خواندن آن حاصل می‌شود.

آن دسته از علوم حضوری که در شرایطی خاص پدید می‌آیند نیز با یکدیگر تفاوت‌هایی دارند: برخی از این شرایط برای عموم مردم رخ می‌دهند، مانند اینکه عموماً هر کسی در زندگی خود تجربه‌ای از امید، شادی و ترس دارد، و در شرایطی این امور را با علم حضوری درک می‌کند؛ اما برخی از این شرایط تا این حد عمومیت ندارند و برای افرادی خاص پدید می‌آیند. مثلاً حالاتی که عارفان با ریاضت‌های نفسانی بدانها دست می‌یابند، با علم حضوری درک می‌شوند و مخصوص کسانی‌اند که مقدمات لازم را طی کرده باشند. نیز در مباحث معرفت‌شناسی دین، خواهیم دید که علم پیامبر به پیام وحی، از گونۀ حضوری است که برای افرادی خاص حاصل می‌شود و پدید آمدن آن، در اختیار شخص پیامبر هم نیست.