از آنجا که در تصدیق‌های نظری، اشراف حضوری به واقعیت نداریم، مطابقت این ‌گونه تصدیق‌ها را با واقعیت مستقیماً نمی‌توانیم احراز کنیم. بنابراین، تنها راه برای احراز مطابقت آنها با واقع، راه غیرمستقیم است. اگر بتوانیم نشان دهیم که مطابق نبودن یک تصدیق نظری با واقعیت، مستلزم خطا بودن یک یا چند تصدیق بدیهی است، به‌طور غیرمستقیم، صدق آن تصدیق نظری را نشان داده‌ایم؛ زیرا چنان‌که گفتیم، تصدیق‌های بدیهی به دلیل ابتنا بر علم حضوری، نمی‌توانند خطا باشند. در واقع، استدلال‌های معتبر منطقی همین کار را می‌کنند؛ زیرا با یک استدلال معتبر، می‌توان نشان داد که صدق مقدمات استدلال، مستلزم صدق نتیجۀ آن است. پس به طور خلاصه، ارزش یک تصدیق نظری در صورتی قابل احراز است که با استدلالی معتبر، بتوان آن را بر تصدیق‌های بدیهی مبتنی کرد؛ یعنی تصدیق نظری را از آن تصدیق‌های بدیهی نتیجه گرفت. البته استنتاج یک تصدیق نظری از تصدیق‌های بدیهی ممکن است با یک یا چند استدلال صورت گیرد.