مجموعۀ معرفت‌ها را، از جهت اعتبار و ارزش، می‌توان به درختی تشبیه کرد که ریشۀ آن علم‌های حضوری است، و علم‌های حصولی بر آنها استوارند. نیز برخی معرفت‌های حصولی بسیار عام و کلی‌اند و در حکم تنۀ درخت‌اند، که شاخ و برگ‌های معرفت از آنها تغذیه می‌کنند و اعتبارشان بدانها وابسته است. در اصطلاح دانش معرفت‌شناسی، ابتنای برخی معرفت‌ها را بر برخی دیگر، به ‌طوری که نهایتاً به معرفت‌هایی برسیم که مبنا و پایۀ دیگر معرفت‌ها هستند، مبناگرایی می‌نامند.