گرچه معرفت‌های حضوری بدون واسطه به ‌دست می‌‌آیند، یعنی با وجود معلوم نزد شخص عالم، خودبه‌خود علم حضوری نیز وجود دارد، و برای علم پیدا کردن به چنین معلومی نیاز به استفاده از هیچ ابزار یا واسطه‌ای، و پیمودن مراحلی خاص نیست، با قدری مسامحه و برای یک‌سان بودن تعبیر در همۀ معرفت‌ها، معمولاً خود شهود یا کشف بی‌واسطۀ معلوم را راهی برای معرفت تلقی می‌کنند و می‌گویند راه معرفت حضوری، شهود است، یا معرفت‌های حضوری از راه شهود به ‌دست می‌‌آیند. پس می‌توانیم بگوییم علم حضوری ما به خود، حالت‌ها و افعال درونی خود، مفاهیم ذهنی خود، علم علت هستی‌بخش به معلول خود، و نیز علم معلول به مبدأ هستی خود، از راه شهود حاصل می‌شود.

شهود راهی کاملاً معتبر است؛ زیرا معرفت‌های حضوری که از این راه به ‌دست می‌آیند خطاناپذیرند. البته گفتنی است خطاناپذیری و اعتبار کامل شهود، مستلزم اعتبار کامل تفسیرهایی نیست که از معرفت‌های حاصل از این راه صورت می‌گیرد، و بنابراین، این تفاسیر را باید جداگانه ارزیابی کرد.