با دقت در مدعای نسبی‌گرایان ـ که معتقدند همۀ معرفت‌های ما تنها با لحاظ شرایط ذهنی معتبرند، نه فراتر از آن، و بنابراین، هیچ معرفتی که مطلق باشد، یعنی با صرف‌ نظر از شرایط ذهنی معتبر باشد، وجود ندارد ـ می‌توان دریافت که نسبی‌گرایی در واقع به شک‌گرایی می‌انجامد؛ زیرا نسبی‌گرایان منطقاً نمی‌توانند با صرف ‌نظر از شرایط ذهنی صاحبان معرفت، دربارۀ چگونگی خود واقعیت اظهار نظر کنند. پس ایشان باید دربارۀ مطابقت هر معرفتی با واقع، شک داشته باشند؛ و این همان مدعای شک‌گرایان است.