دیدگاه سنتی، رابطۀ مؤلف و مفسر را رابطه‌ای یک‌طرفه می‌دانست که در آن، مؤلف فقط می‌گوید، و مفسر فقط می‌شنود. گادامر این دیدگاه را نفی می‌کند، و فهم را مانند گفت‌وگویی دوطرفه می‌شمارد؛ بدین ترتیب که ابتدا پیش‌داوری‌های مفسر حوزه‌ای را شکل می‌دهند که متن در آن حوزه می‌تواند معنایی داشته باشد. گادامر این حوزه را «افق معنایی مفسر» می‌نامد. در واقع، افق معنایی مفسر موجب می‌شود که وی پرسش‌‌هایی را بر متن عرضه، و پاسخ را از متن طلب کند. متن نیز در جایگاه پاسخ‌دهنده، حوزه‌ای از معنا را در اختیار مفسر قرار می‌دهد که «افق معنایی متن» نامیده می‌شود، و در نتیجۀ این گفت‌وگوی دوطرفه میان ذهنیات مفسر و متن، فهم حاصل می‌شود. بنا بر این، چنین نیست که فهم، تنها دریافت پیام‌های مؤلف باشد، بلکه فهم در نتیجۀ ترکیب، آمیختگی و امتزاج افق معنایی مفسر با افق معنایی متن حاصل می‌شود. گادامر این دیدگاه خاص را «امتزاج افق‌ها» نامیده است.

بدین ترتیب، مفسر در مواجهه با متن، کاری به مقصود تولید‌کنندۀ آن ندارد، بلکه بر اساس پیش‌داوری‌های خود به متن نزدیک می‌شود و از آن، معنایی تولید می‌کند. در حقیقت، کار مفسر تولید است، نه تلاش برای دستیابی به مقصود مؤلف. این نوع نگرش به فهم متن را «مفسرمحوری» می‌نامند. مفسر با متن روبه‌روست، نه با پدیدآورندۀ آن. نویسنده نیز یکی از خوانندگان متن است، و بر دیگر مفسران یا خوانندگان ترجیحی ندارد، و سایر مفسران نیز ملزم به پیروی از وی نیستند.

البته این امر اختصاص به فهم متن مکتوب یا شفاهی ندارد و شامل فهم همۀ محصولات انسانی، بلکه فهم هر واقعیت دیگری نیز می‌شود. مثلاً افرادی که از یک نمایشگاه نقاشی بازدید می‌کنند، هر یک ممکن است متناسب با ذهنیت‌های خاص خود، برداشت متفاوتی از تابلوهای نقاشی داشته باشند. مهم آن نیست که نقاش چه مقصودی داشته است؛ مهم برداشتی است که بینندگان از آن تابلوها دارند. خود نقاش نیز، مانند یکی از بینندگان تابلوها، می‌تواند برداشتی از نقاشی خود داشته باشد. همچنین برداشت افراد از پدیده‌های طبیعی پیرامون خود، بر اثر امتزاج افق معنایی این افراد با افق معنایی خود این پدیده‌ها صورت می‌گیرد، و همان ‌گونه که مفسر یک متن به مقصود مؤلف آن کاری ندارد و تنها برداشت خود را از آن متن تولید می‌کند، در فهم یک واقعیت نیز کاری به خود آن واقعیت نداریم، بلکه برداشت خود را از آن واقعیت تولید می‌کنیم.