برای هر انسان، دو نوع رابطه با خود و غیر خود، قابل فرض است. ارتباط با غیر خود نیز می‌‌تواند شامل ارتباط با خدا و غیر خدا باشد؛ و غیر خدا، یا انسان‌های دیگرند، یا سایر موجودات، مانند حیوانات و گیاهان. بنا بر این، انسان رابطه‌‌ای با خود، خدا، انسان‌های دیگر، و موجودات غیر انسانی دارد. بر همین اساس، دین اسلام، متناسب با هر یک از این ارتباطات، مقرراتی دارد که در سعادت ابدی انسان‌ها مؤثرند:

ـ مقررات ناظر به ارتباط انسان با خدا (مقررات عبادی)؛

ـ مقررات ناظر به ارتباط انسان با خود (مقررات فردی)؛

ـ مقررات ناظر به ارتباط انسان با انسان‌های دیگر (مقررات اجتماعی، شامل مقررات خانوادگی، سیاسی، فرهنگی، نظامی و...)؛

ـ مقررات ناظر به ارتباط انسان با طبیعت (مقررات زیست‌‌محیطی).

از باب مثال، گزاره‌‌هایی مانند «باید نماز صبح دو رکعت خوانده شود»، «باید در راه رسیدن به هدف، صبور و مقاوم بود»، «باید والدین را احترام کرد» و «باید امانت را به صاحبش بازگرداند»، به بخش مقررات دین تعلق دارند.

با توجه به آنچه گفته شد، روشن می‌شود که مقررات دین عموماً با جملاتی از نوع «باید» و «نباید» بیان می‌شوند.