با توجه به اینکه معرفت‌شناسی دین از اقسام معرفت‌شناسی‌های خاص است، می‌گوییم: معرفت‌شناسی دین در بارۀ مسائلی همچون چیستی و امکان معرفت دینی، و نیز اقسام، راه‌ها و اعتبار این معرفت‌ها بحث می‌کند.

برای آنکه بدانیم معرفت‌شناسی دین چه ضرورتی دارد، فرض می‌کنیم پاسخ مسائل آن را نمی‌دانیم. اگر معرفت دینی نداشته باشیم، یا معرفت‌های دینی ما معتبر نباشند، بدین معناست که از دین چیزی نمی‌دانیم، یا آنچه از دین می‌دانیم، درخور اعتماد نیست. با توجه به تعریف دین و هدف آن، در این صورت نمی‌توانیم به سعادت دست یابیم. از آنجا که دستیابی به سعادت، خواستۀ نهایی ماست، و همۀ کوشش‌ها برای رسیدن به چنین هدفی است، این بدان معناست که بدون حل مسائل معرفت‌شناسی دین، هدف اصلی زندگی دست‌نیافتنی خواهد بود. البته معرفت دینی برای سعادتمند شدن کافی نیست، و پایبندی به عقاید و پیروی از مقررات نیز لازم است، اما بدون معرفت دینی، دستیابی به سعادت ناممکن خواهد بود، و به‌اصطلاح، معرفت دینی شرط لازم سعادتمندی است. از سوی دیگر، به همان اندازه که معرفت دینی درست در دستیابی به هدف دین تأثیر مثبت دارد، خطا در معرفت دینی می‌تواند مانع دستیابی به این هدف باشد. بنا بر این، تشخیص معرفت دینی درست از خطا، به اندازۀ وصول به سعادت و پرهیز از شقاوت اهمیت دارد.

نکتۀ دیگری که اهمیت مباحث معرفت‌شناسی دین را آشکار می‌‌کند، این است که مهم‌‌ترین تردیدها و شبهاتی که در دهه‌‌های اخیر در بارۀ اندیشه‌‌های اسلامی مطرح شده، از بستر تردید در معرفت‌های بنیادىِ دینی برخاسته است، و از این رو، تبیین ارزش این معرفت‌ها، مصونیت ایمان را به دنبال دارد و پایبندی به آموزه‌‌های بنیادىِ اسلامی را تقویت می‌کند و راه را بر این گونه شبهه‌افکنی‌ها مسدود می‌سازد.

با توجه به اهمیت و ضرورت این ‌گونه مباحث، پیش از بحث در بارۀ آموزه‌های اعتقادی و ارزشی دین، باید در بارۀ راه‌های معرفت دینی، و ارزش آنها تحقیق کنیم.