قرائت در لغت، به معنای خواندن است، و در اصطلاح علوم قرآنی، دانشی را گویند که در آن، شیوۀ خواندن الفاظ قرآن کریم بررسی می‌‌شود. اما امروزه این واژه اصطلاح جدیدی یافته است، و هنگامی که در بارۀ یک متن به ‌کار می‌رود، مقصودْ برداشت و فهمی از آن متن است که برای خواننده یا شنونده حاصل می‌شود. مقصود از نظریۀ تعدد قرائت‌‌ها، معتبر بودن همۀ برداشت‌‌های مختلف، و گاه متعارض، از یک متن است؛ به این معنا که نمی‌‌توان هیچ ‌یک از آنها را باطل و نادرست شمرد. مسئلۀ مورد نزاع در میان موافقان و مخالفان تعدد قرائت‌‌ها، امکان تحقق قرائت‌‌های مختلف و تفاسیر گوناگون از یک متن نیست، بلکه بحث در بارۀ اعتبار داشتن یا نداشتن همۀ برداشت‌ها و تفاسیر ممکن از یک متن است. موافقان این نظریه معتقدند محدودیتی در معتبر دانستن این تفاسیر وجود ندارد و همۀ آنها در عرض یکدیگر معتبرند، ولی از نظر مخالفان، هر چند برداشت‌‌های گوناگون از برخی متون ممکن است، در میان تفاسیر هم‌عرض و متعارض، فقط یک تفسیرِ درست می‌تواند وجود داشته باشد. بدین ترتیب، مسئلۀ تعدد قرائت‌ها، در حوزۀ معرفت‌شناسی دین، این است که آیا همۀ برداشت‌‌ها و قرائت‌‌های متفاوت و حتی متعارض از یک متن دینی معتبرند یا خیر.