همه ما با مفهوم علم و جهل، یا دانایی و نادانی آشناییم؛ زیرا بسیاری از چیزها را می‌دانیم و بسیاری چیزها را نیز نمی‌دانیم. با مقایسه دو حالت علم و جهل در خودمان می‌فهمیم که دانایی یا علم به هر چیز، نوعی بهره‌مندی از چیزی است که جاهل و نادان از آن بی‌بهره‌ است. بنا بر این، مفهوم علم بر نوعی دارایی وجودی دلالت دارد و مفهوم جهل بر نوعی ناداری. به تعبیر فلسفی، علمْ نوعی کمال است و جهلْ نوعی نقص.

با توجه به ثبوت وصف کمال مطلق درباره خدا، هر مفهومی که بر نوعی کمال دلالت داشته باشد و نقصی را نشان ندهد، به صورت وصفی از اوصاف ثبوتی بر خداوند اطلاق‌پذیر است. دقت در مفهوم علم نشان می‌دهد که این مفهوم بر نوعی کمال دلالت دارد و گرچه برخی از مصادیق آن ممکن است محدود و ناقص باشند، مانند علم ما که حادث است، اما مفهوم علم به خودی خود بر نقصی دلالت ندارد. برای آنکه نشان دهیم خداوند در این کمال هیچ نقصی ندارد و بالاترین مرتبه این کمال را داراست، کافی است مفهوم «مطلق» را نیز به آن بیفزاییم. پس نتیجه می‌گیریم که علم مطلق از اوصاف ثبوتی برای خداوند است.

معنای علم مطلق خدا این است که او به همه چیز كاملاً آگاه است: علم کامل به خود، به آنچه بوده و هست و خواهد بود، و حتی علم به آنچه هرگز موجود نخواهد شد.