اراده خدا نسبت به موجودات دیگر، به گونه‌ای است که در وجود آنها تأثیر دارد، و این نوع خواستن را اختیار می‌نامند. اراده به معنای اختیار را، از آن جهت که در تکوین و وجود موجودی دیگر مؤثر است، اراده تکوینی می‌نامند.

اکنون فرض کنید موجودی که با اختیار و اراده تکوینی خداوند پدید می‌آید، خود دارای اختیار باشد. هر فعلی که با واسطه چنین موجودی تحقق‌پذیر است، با صرف نظر از اینکه او آن فعل را بخواهد یا نخواهد، یا مورد خواست و مطلوب خداوند هست یا نیست. اگر خداوند با صرف نظر از خواست آن موجود، تحقق آن فعل را از آن موجود بخواهد و دوست داشته باشد، می‌تواند خواسته خود را به صورت تکلیف و وضع قانون از او بخواهد. در این صورت، می‌گویند آن فعل متعلق اراده تشریعی خداوند است. محض نمونه، با صرف نظر از اینکه انسان می‌تواند با خواست خود عدالت بورزد یا ظلم کند، خداوند از او می‌خواهد که به‌عدالت رفتار کند. در این مثال، می‌گویند اراده تشریعی خداوند به عدالت‌ورزی انسان تعلق گرفته است، نه به ظلم و ستم کردن او. پس اراده تشریعی به معنای دوست داشتن و خواستن تحقق فعل از فاعل مختار دیگر، با صرف نظر از خواست خود اوست، که به صورت تکلیف و وضع قانون از او خواسته می‌شود.