هنگامی که فاعلی، ویژگی‌ها و به‌عبارتی، سنخیت لازم را برای انجام دادن فعلی داشته باشد، می‌گوییم قوه یا توان انجام دادن آن فعل را دارد. خورشید می‌تواند زمین را روشن کند؛ آب می‌تواند رطوبت لازم را برای رشد گیاهان تأمین کند و... . اگر فاعل، افزون بر داشتن سنخیت لازم برای انجام دادن فعلی، نسبت به فعل خود، علم و اختیار نیز داشته باشد، از واژه «قدرت» استفاده می‌کنند و می‌گویند چنین فاعلی قادر بر انجام دادن آن فعل است. پیداست که قوه و توان انجام دادن هر فعل، نوعی کمال برای فاعل است؛ اما فاعلی که افزون بر داشتن توان لازم، به فعل خود، علم و اختیار نیز دارد، کامل‌تر از فاعلی است که از چنین کمالاتی برخوردار نیست و از آن رو که خداوند کامل مطلق است، می‌توان گفت توان لازم برای انجام هر کاری را همراه با علم و اختیار دارد. بدین ترتیب، نتیجه می‌گیریم که خداوند «قادر مطلق» است. برای در نظر گرفتن قدرت، فرض وجود موجودات دیگر لازم نیست. بنا بر این قدرت مطلق از اوصاف ذاتی خداوند است.