مقصود از خالقیت فاعلیت و وجودبخشی است، و بنا بر این، خداوند که وجودبخش است، خالق نامیده می‌شود. با توجه به یکتایی خداوند و این‌که همه موجودات دیگر، مخلوق خداوندند، می‌توان گفت: خالقیت خداوند، همه موجودات دیگر را فرا می‌گیرد و خداوند «خالقیت مطلق» دارد. خالقیت یا آفریدن، عموماً از رابطه‌ای وجودی انتزاع می‌شود که هنگام وجود مخلوق و معلول برقرار است؛ یعنی از همان ربط یک‌طرفه‌ای که عین وجود معلول و مخلوق است. با توجه به این معنا، خالقیت از اوصاف فعل خداوند است و رابطه وجودی موجودات دیگر را با خداوند نشان می‌دهد.

اما ممکن است خالق بودن خدا را به معنای قدرت او بر آفرینش در نظر بگیریم. این معنای خالقیت در واقع به وصف قدرت او باز می‌گردد و چنان که دیدیم، از اوصاف ذاتی خداوند است؛ زیرا برای نسبت دادن آن به خداوند لازم نیست وجود مخلوقات را در نظر بگیریم.

گفتیم خداوند خالق همه چیز است و هر چه موجود می‌شود نهایتاً وابسته به اوست. به عبارت دیگر، فاعل و هستی‌بخش همه موجودات خداوند متعال است و موجودات دیگر، فعل خداوندند. این را «توحید افعالی» گویند.

روشن است که فعل موجودات دیگر نیز از جمله چیزهایی است که موجود می‌شوند و هستی‌بخش و خالق آنها نیز نهایتاً خداوند است. بدین ترتیب، افعال موجودات دیگر نیز مشمول توحید افعالی است؛ یعنی فاعل افعال دیگر موجودات نیز نهایتاً خداوند است، و آنها نیز فعل خداوندند.