ربوبیت، تدبیر امور مخلوق است. تدبیر یک موجودْ اداره و پرورش آن موجود، یا به عبارت دیگر، تأمین نیازهای آن موجود و فراهم آوردن شرایط لازم برای رسیدن آن موجود به هدف مطلوب از خلقت آن است. این شرایط شامل نحوه آفرینش این موجود و نیز آفرینش دیگر موجوداتِ مرتبط و تنظیم روابط میان آنهاست.

از باب نمونه، تدبیر انسان، شامل فراهم آوردن همه شرایط لازم برای امکان وجود و بقای اوست؛ چنان که خداوند زمین را به گونه‌ای آفریده است که انسان بتواند روی آن زندگی کند، از آب، هوا، حیوانات و گیاهان برای رفع نیازهای متنوع خود استفاده کند، و نیز بدن او را به گونه‌ای هماهنگ و سازگار با این شرایط آفریده که بتواند از آنها بهره گیرد. بدین ترتیب، ربوبیت الهی به خالقیت او باز می‌گردد؛ زیرا خلقت یک موجود مستلزم ایجاد تمام شئون وجودی و ایجاد موجوداتی که در وجود او مؤثرند و نیازمندی‌های او را تأمین می‌کنند نیز هست.

از آن رو که خداوند خالق همه چیز است و همه موجودات را با تمام شئون و شرایط وجودشان ایجاد می‌کند، ربوبیت او نیز مطلق است و شامل همه موجودات می‌شود. این را ربوبیت مطلق الهی می‌نامند. البته ربوبیت مطلق الهی منافاتی با این ندارد که خود موجودات نیز در فراهم آوردن شرایط لازم برای برخی از شئون وجود خود یا دیگران دخالت داشته باشند؛ اما هیچ یک از آنها در این امور مستقل نیستند و تدبیرگری هر موجودی نهایتاً در طول تدبیر الهی است. بدین ترتیب، تنها رب مستقل خداوند متعال است.

از طرفی، ربوبیت و تدبیر یک موجود، خود شامل شئون مختلفی است. مثلاً روزی دادن به انسان نیز تحت تدبیر و ربوبیت خداوند است؛ بدین صورت که اقسام موجوداتی که می‌توانند نیازهای غذایی او را برآورده کنند آفریده و آنها را در دسترس او قرار داده، و او را عالم به این نیاز و طالب غذا قرار داده، و نحوه استفاده از آن را به طور غریزی یا اکتسابی به او آموخته، و بدن او را به گونه‌ای مجهز ساخته است که بتواند آن غذاها را هضم و جذب کند. همچنین خداوند برای هدایت انسان، شرایط وجودی او را طوری فراهم کرده که بتواند با آگاهی و اراده، مسیر زندگی خود را انتخاب کند، و شرایط بیرونی را نیز به گونه‌ای تنظیم کرده است که بتواند از آنها آگاهی یابد و نیز برای رسیدن به مقصود خود از آنها بهره گیرد. بدین ترتیب، هدایت انسان نیز تحت تدبیر و ربوبیت الهی است. همچنین خداوند زندگی انسان را طوری تدبیر کرده که پس از مرگ، دوباره او را زنده می‌کند تا در جهانی دیگر، زندگی جدیدی متناسب با مسیری که خود در دنیا برگزیده است، آغاز کند. بنابراین زنده شدن انسان پس از مرگ نیز تحت تدبیر و ربوبیت خداوند است. اگر دقت کنیم، درمی‌یابیم همان گونه که ربوبیت خداوند به خالقیت او باز می‌گردد، بسیاری از اوصاف فعل خداوند به ربوبیت او باز می‌گردند. مثلاً ربوبیت خداوند در باره انسان، جهات مختلفی دارد: از جهتی خاص رازقیت است، و از جهتی دیگر، هدایتگری، و از جهت سوم، احیا و زنده کردن. پس هماهنگی در آفرینش موجودات برای تأمین مجموع نیازهای آنها تا رسیدن به هدف کلی مطلوب از خلقت آنها،‌ ربوبیت الهی است، و در جهتی خاص و برای برآمدن نیازی خاص از آنها، وصفی فعلی است که مصداق یا شأنی است از وصف کلی ربوبیت.