مالکیت نوعی تسلط بر چیزی است. این تسلط یا امری حقیقی و تکوینی است یا اعتباری و قراردادی. از باب مثال، تسلطی که فرد بر قوا و اعضا و جوارح خود دارد و به سبب آن، می‌تواند به کارشان بگیرد، مالکیت حقیقی و تکوینی او بر آنهاست، و تسلطی که به موجب قانون بر بعضی اموال پیدا می‌کند و به سبب آن، اجازه تصرف در آنها را دارد، به گونه‌ای که دیگران بدون اذن او نباید در آن اموال تصرف کنند، مالکیت اعتباری او بر آن اموال نامیده می‌شود.

یکی از نتایج خالقیت و ربوبیت و اراده و اختیار مطلق الهی، مالکیت او بر دیگر موجودات است؛ زیرا این اوصاف نشان می‌دهند که همه چیز حقیقتاً در اختیار خداوند و تحت سلطه اوست، و بنا بر این، او مالک حقیقی و تکوینی همه چیز است، و با توجه به اینکه اختیار و سلطه دیگر موجودات در طول اختیار و سلطه خداوند است، مالکیت تکوینی موجودات دیگر در طول مالکیت تکوینی خداوند است. بدین ترتیب، مالکیت تکوینی خداوند نیز مطلق است.

از سوی دیگر، یکی از شئون ربوبیت تشریعی خداوند این است که تنها خداوند می‌تواند مستقلاً قوانینی برای تسلط و تصرف دیگران وضع کند و به آنها اجازه تصرف در موجودات را بدهد یا آنها را از برخی تصرف‌ها بازدارد؛ اما هیچ موجودی نمی‌تواند به خداوند اجازه تسلط بر امور دیگر و تصرف در آنها را بدهد یا در مواردی او را از این کار بازدارد. بنا بر این، مالکیت تشریعی خداوند نیز مطلق است؛ بدین معنا که او برای تصرف در هیچ چیز نیاز به اذن کسی ندارد، اما مالکیت تشریعی هر شخص دیگری در طول مالکیت اوست؛ بدین معنا که هیچ کس مجاز به تصرف در چیزی بدون اذن خداوند نیست.