می‌توان دلیل حکمت برای اثبات ضرورت بقای نفس را چنین تقریر کرد:

1. آفرینش انسان، فعلی از افعال الهی است؛

2. بر اساس حکمت الهی، همۀ افعال خداوند حکیمانه است، و مقتضای حکمت، وجود نظام احسن است؛ یعنی خداوند موجودات را به گونه‌ای می‌آفریند که در مجموع بیشترین کمال برای آنها حاصل شود. پس آفرینش انسان حکیمانه است و خداوند او را به بالاترین کمال ممکن می‌رساند؛

3. چنان که اثبات شد، بقای نفس پس از مرگ ممکن است؛

4. حکمت الهی اقتضا می‌کند که حیات نفس پس از مرگ نیز باقی باشد؛

نتیجه: بقای نفس امری ضروری است. 

به بیان دیگر، اینکه خداوند موجودی را بیافریند و به او امکانات و استعدادهایی بدهد و فعلیت یافتن این امکانات و استعدادها مزاحمی هم نداشته باشد، ولی بی‌جهت به آنها فعلیت نبخشد، کاری نامعقول و غیر حکیمانه است. بنا بر این باید زندگی دیگری ورای زندگی محدود دنیوی انسان در کار باشد تا آفرینش او مخالف حکمت نباشد.