برخی معارف دینی (شناخت‌های لازم برای رسیدن به سعادت) نیز می‌توانند از طریق راه‌های عادی معرفت به دست آیند. این نوع شناخت‌ها برای ما معتبرند و می‌توان آنها را طریقی برای رسیدن به سعادت قلمداد کرد. از باب مثال، عقل می‌تواند با استفاده از مقدمات یقینی وجود خداوند، صفات خداوند و ضرورت حیات پس از مرگ را اثبات کند. همچنین با توجه به اینکه شناخت‌های عقلی مربوط به دین نیز تابع قواعد منطقی‌اند، این نوع معرفت‌ها هم معتبرند. 

همچنین انسان می‌تواند با استفاده از شهود، برخی حقایق مربوط به دین را دریابد؛ همانند درک حضوری خدای متعال. با توجه به حضوری بودن (بی‌واسطگی) معرفت‌های دینی شهودی، این نوع شناخت‌ها نیز برای ما معتبرند. البته تفسیرهای این شناخت‌ها ممکن است خطا باشند. 

شناخت‌های حسی نیز می‌توانند زمینه را برای حصول معرفت دینی فراهم کنند؛ مانند دیدن یا شنیدن معجزه و سخنان بزرگان دین برای تصدیق به حقانیت پیام ایشان. پس این امور در شناساندن راه سعادت به انسان مؤثرند.