با توجه به این که، اولاً قلمرو دین همۀ امور مربوط به سعادت حقیقی انسان را دربر دارد؛ ثانیاً پیامبر باید در همۀ امور مربوط به هدایت و سعادت حقیقی انسان معصوم باشد. بر اساس این مقدمات، پیامبر معصوم شئونی دارد که مهم‌ترین آنها بدین قرارند: 

الف. مرجعيت ديني: معرفت به باورها و ارزش‌های دینی، از امور ضروری برای سعادت انسان است. بر اساس حکمت الهی، بهترین مرجع در این زمینه، معصومان‌اند. ایشان، به دلیل برخورداری از عصمت، از سویی به باورها و ارزش‌ها علم کامل دارند، و از سوی دیگر برای هدایت مردم انگیزۀ کافی دارند. بنا بر این یکی از شئون پیامبران، مرجعیت دینی است. به عبارت دیگر، با وجود معصوم در میان مردم، تنها او یا کسانی که از سوی وی معرفی شوند شأن مرجعیت در امور دینی دارند و گفتار و رفتار دیگران خودبه‌خود فاقد حجیت و اعتبار است.

ب. زعامت و رهبری: چون اولاً دین، هم در امور فردی دخالت دارد، هم در حوزه‌های اجتماعی، و ثانیاً پیامبر، هم در امور نظری مربوط به راه هدایتْ معصوم است و هم در تحقق عملی آن، و ثالثا برای تحقق سعادت حقیقی انسان‌ها، قوانین اجتماعی می‌باید متناسب با مبانی و ارزش‌های دینی وضع و اجرا شوند. حکمت الهی اقتضا می‌کند که در هر زمان و مکانی که امکان تحقق حکومت دینی و اجرای احکام اجتماعی دین وجود داشته باشد، شایسته‌ترین فرد برای این کار، عهده‌دار هدایت اجتماعی انسان‌ها باشد. بنا بر این، با وجود کسی که دارای مصونیت علمی و عملی است، نباید زمام جامعه را به کسی سپرد که در معرض خطای نظری و رفتاری است. پس با حضور پیامبر معصوم، کسی دیگر حق ولایت سیاسی ندارد.