مراد از جامعیت اسلام آن است که این دین برای انسان‌های همۀ جوامع بیانگر همۀ اموری است که در سعادت حقیقی انسان، یعنی قرب الهی، نقش دارد. بر این اساس، لازمۀ جامعیت دین اسلام آن است که:

اولاً بیانگر همۀ امور ناظر به سعادت حقیقی انسان است؛ چه امور اخروی که تحقق کمال حقیقی انسان در گرو آن است، و چه امور دنیوی که در سعادت حقیقی او مؤثر است. از آن رو که زندگی دنیا مقدمۀ زندگی آخرت است، هر امر دنیوی که برای تحقق سعادت حقیقی لازم است، باید در قلمرو اسلام باشد. برای مثال، اصل غذا خوردن مربوط به کمال دنیوی است، ولی شرایط غذای حلال و آداب غذا خوردن از اموری است که در سعادت حقیقی انسان اثرگذار است. همچنین معارف اقتصادی و سیاسی برای تأمین زمینه‌های حیات دنیوی است، ولی چون نوع الگوی اقتصادی و سیاسی در کمال حقیقی انسان مؤثر است، جنبه‌هایی از امور دنیوی که به سعادت حقیقی انسان مربوط‌اند، در محدودۀ معارف اسلامی جای می‌گیرند؛

ثانیاً در یک تقسیم‌‌بندی کلی، معارف اسلامی از دو بخش «باورها» و «ارزش‌ها» تشکیل می‌شود. بر این اساس، باورها و ارزش‌های مربوط به سعادت حقیقی انسان، یعنی بیان واقعیات و هنجارهایی که در رسیدن انسان به قرب الهی لازم است، در قلمرو معارف دینی‌اند.