سکولارها استدلال کرده‌اند که چون هدف دین، تأمین سعادت اخروی است، بر همین اساس، دین تنها باید به اموری بپردازد که مربوط به آخرت‌اند، مانند نماز، روزه و حج؛ ولی اموری همچون سیاست و حقوق به مسائل دنیوی مربوط، و از قلمرو دین خارج‌اند. از این ‌رو باید نگرشی حداقلی به دین داشت، و دخالت دین در امور دنیوی، خلاف حقیقت دین است. 

استدلال مزبور نادرست است؛ زیرا اولاً اگر منظور این است که در نگاه دین، اصالت با حیات اخروی است نه دنیوی، سخنی صحیح است؛ اما لازمۀ آن این نیست که دین نباید به امور دنیوی مردم بپردازد؛ زیرا حیات دنیا مقدمۀ حیات جاودان آخرت است، و از همین رو، نشان دادن راه درست زندگی دنیوی و پرداختن به مقولاتی مانند عدالت، امنیت، آزادی، استقلال، نظم اجتماعی، شیوۀ حکومت و مبارزه با ظلم و فقر و فساد،‌ نه‌تنها با اصالت حیات اخروی تزاحم و تقابلی ندارد، بلکه برای رسیدن به سعادت اخروی کاملاً ضروری است؛

ثانیاً گویندگان این سخن مدعی‌اند که «دین مزاحمت‌های دنیا را نسبت به سعادت اخروی برطرف می‌کند». بر همین مبنا، بیان عمل صحیح اجتماعی و نفی رفتارهای نادرست اجتماعی نیز کنار زدن مزاحمت‌های دنیوی به شمار می‌آید. به عبارت دیگر، با توجه به ارتباط نزدیک میان عمل دنیوی و سعادت اخروی، تحصیل شرایط و مقتضیات و کنار زدن موانع دنیوی، زمینۀ تحقق هدف اصلی دین (سعادت اخروی) را فراهم می‌سازد.