سه گزاره زیر را در نظر بگیرید:

ـ مردم راست‌گو هستند؛

ـ خوب است مردم راست‌گو باشند؛

ـ مردم باید راست‌گو باشند.

روشن است که گزارة اول، بر خلاف دو گزارة دیگر، در بارة وضعیت واقعی مردم گزارش می‌دهد، که ممکن است صادق یا کاذب باشد. اگر واقعاً وضعیت این گونه است که مردم راست‌گو هستند، این گزاره صادق است و در غیر این صورت، کاذب است. اما دو گزارة دیگر وضعیت واقعی مردم را گزارش نمی‌دهند، بلکه در بارة وضعیت مطلوب سخن می‌گویند. بنا بر این، نمی‌توان این دو گزاره را با وضعیت واقعی سنجید و گفت اگر مردم واقعاً راست‌گو باشند، این دو گزارهْ صادق، وگرنه کاذب‌اند. به عبارت دیگر، می‌توانیم این دو گزاره را بپذیریم، چه مردم راست‌گو باشند، چه نباشند؛ چنان که می‌توانیم آنها را در هر دو صورت نپذیریم. گزارة نخست را بیانگر واقعیت یا «گزارة واقع‌نما» و دو گزارة دیگر را بیانگر ارزش یا «گزارة ارزشی» می‌نامند.