نسبی‌گرایان در مرحله بعد از پذیرفتن نسبیت توصیفی و فرااخلاقی، برخي اصول اخلاقي را نتيجه گرفته و به ‌صورت هنجارهاي عام بر آنها تأكيد کرده‌‌اند. این اصول اخلاقي، که نسبيت هنجاري ناميده مي‌شوند، عبارت‌اند از:

1. قضاوت اخلاقي در بارة رفتار و منش ديگران، بر اساس نظرية اخلاقي پذيرفتة خود، اخلاقاً درست نيست؛

2. هر فرد یا جمعي بايد در انتخاب نظرية اخلاقي پذيرفتة خود و عمل به آن آزاد باشد (اصل آزادي اخلاقي)؛

3. هر فرد یا جمعي نه‌تنها بايد با ديگراني كه نظرية اخلاقي مخالف او را انتخاب و به آن عمل مي‌كنند مدارا كند، بلکه بايد به انتخاب و عمل آنها احترام بگذارد (تساهل و تسامح اخلاقي).

در سه اصل یادشده، منظور از «ديگران»، بنا بر نسبيت فردي، هر فرد ديگر با نظرية اخلاقي متفاوت، و بنا بر نسبيت اجتماعي، هر جمع ديگر با نظرية اخلاقي متفاوت است.

از دیدگاه نسبی‌گرایان اخلاقی، اينها تنها اصول اخلاقي‌اي هستند كه هر فرد یا جمعي در هر شرايطي بايد آنها را رعايت كند.