استیونسون برای احساس‌گرایی استدلالی دارد. وی با اینکه جمله‌هاي اخلاقي را معنادار می‌داند، معتقد است این جمله‌ها در بارة واقعيت‌های عینی خبری نمي‌دهند، بلکه نشان‌دهندة احساسات گوینده‌اند؛ زیرا در آنها از واژه‌هایی مانند خوب و بد استفاده می‌شود که بار احساسی دارند. وی واژه‌ها را از جهت نوع کاربرد، به دو نوع توصیفی و احساسی تقسیم می‌کند. از نظر او واژه‌هایی مانند «کتاب»، «گیاه» و «انسان» به ‌طور معمول کاربرد توصیفی دارند و به واقعیت‌هایی عینی اشاره می‌کنند، اما واژه‌هایی مانند «آفرین»، بار توصیفی ندارند و نشان‌دهندة ویژگی واقعی چیزی نیستند، بلکه صرفاً بار احساسی دارند و برای تحریک احساسات دیگران به ‌کار می‌روند. وی البته يادآوري مي‌کند که ممکن است واژه‌ای، هم بار توصیفی، هم بار احساسی داشته باشد. مثلاً واژه‌هاي «غیر عرب» و «عجم» برای اشاره به یک حقیقت به ‌کار می‌روند، چنان که واژه‌های «امریکایی» و «یانکی» نيز همین طورند، ولي «عجم» و «یانکی» بار احساسی نیز دارند و عموماً برای تحقیر به ‌کار می‌روند. اما مفاهیم اخلاقی مانند «خوب» و «بد»، صرفاً بار احساسی دارند و بنا بر این، گزاره‌های اخلاقی واقع‌نما نیستند، بلکه بیانگر احساسات گوینده‌اند. از باب مثال، کسی که می‌گوید «شجاعت خوب است» شجاعت را توصیف نمی‌کند، بلکه موافقت درونی خود را با داشتن چنین وصفی بیان می‌کند و می‌خواهد احساس مشابهی را نیز در دیگران برانگیزد تا به داشتن چنین وصفی تشویق شوند.

بررسی این استدلال

1. ممکن است یک واژه در برخی موارد، کاربرد احساسی، و در برخی موارد، کاربرد توصیفی داشته باشد. از باب مثال، واژة «خوب» در جملة «تیشه برای نجاری خوب است، نه برای ساعت‌سازی» بار توصیفی دارد، نه احساسی. پس گرچه ممکن است واژه‌هایی که در اخلاق به ‌کار می‌روند، در برخی کاربردهای دیگرشان بار احساسی داشته باشند، استیونسون باید ثابت کند که این واژه‌ها در اخلاق هم بار احساسی دارند.

2. به فرض آنکه بپذیریم تمام واژه‌های اخلاقی بار احساسی دارند، استیونسون دلیلی برای توصیفی نبودن این واژه‌ها نیاورده است. اما همان ‌طور که خود وی اشاره مي‌کند، ممکن است یک واژه در کاربردي معيّن، هم بار توصیفی داشته باشد، هم بار احساسی. بنا بر این، با فرض اینکه واژه‌های اخلاقی بار احساسی داشته باشند، واقع‌نمایی این واژه‌ها ابطال نمی‌شود. 

۳. استیونسون نيز با انکار واقعیت برای ارزش اخلاقی، با چالش توجیه روبه‌روست؛ زیرا معلوم نیست به چه دلیل باید موافق احساس خود یا دیگری عمل کنیم.