تلقی بسياري از مردم از لذت، بدان جهت كه بيشتر با امور مادي و دنيوي سر و كار دارند، لذت‌هاي جسمي يا دنيوي است، اما چنانچه لذت را به معناي وسيع آن لحاظ كنيم، مي‌توان پذيرفت كه لذت، با صرف نظر از هر چيز ديگر و بدون مقايسة آن با پيامدهاي ديگر، به ‌طور طبیعی برای انسان مطلوب است؛ یعنی لذت ارزش طبيعي دارد. آنچه مناقشه‌بَردار است این است که لذت‌گرایان برای اثبات ارزش ذاتی لذت، به ارزش طبیعی آن استناد می‌کنند و می‌گویند چون لذت به ‌طور طبیعی مطلوب است، ارزش ذاتی دارد؛ در حالی که ارزش ذاتی به ‌معنای مطلوبیت ناوابسته است، و ممکن است ادعا شود که اموری دیگر، همچون دانش، قدرت و کمال نیز به ‌طور طبیعی مطلوب‌‌اند. در این صورت، برای آنکه بدانیم کدام یک ارزش ذاتی دارند، باید ببینیم کدام مطلوب اصلی است و کدام مقدمة مطلوبی دیگر. پس نمی‌توان از ارزش طبیعی یک چیزْ ارزش ذاتی آن را نتیجه گرفت. این استنتاج را می‌توان مغالطة ارزش طبیعی و ذاتی نامید.