دنیاگریزان، با اصل قرار دادن اموري مانند آرامش خاطر و رهايي از اضطراب، معتقدند برخورداري از لذايذ مادي و دنيوي، مانع دستيابي به اين امور است و كسي كه در پي خواهش‌ها و لذت‌هاي جسمي است، هيچ گاه به آرامش خاطر نمي‌رسد و از اضطراب نمي‌رهد. بدين ترتيب، اين مكاتب، دنياگرايي را ضد ارزش مي‌دانند و معتقدند بايد از لذايذ دنيوي پرهيز كرد. ايشان با نگرش‌هاي مختلف به جهان، عموماً بي‌اعتنايي به دنيا و پرهيز از آن را توصيه مي‌كنند. بر اين اساس، دنياگريزان، با توجه به جهان‌بيني‌هاي خود، مكتب اخلاقي خود را بر دو پايه بنا كرده‌اند: از سويي، ارزش ذاتي و سعادت انسان را در آرامش خاطر و رهايي از اضطراب دانسته‌اند، و از سوي ديگر، دنياگرايي و برخورداري از لذايذ دنيا را مانع وصول به اين هدف شمرده و دنياگريزي و پرهيز از دنيا را ارزشمند تلقي كرده‌اند.