نيچه با الهام از نظریه تنازع بقا و انتخاب اصلح داروین، معتقد است اقوام، نژادها و افراد انسان نیز، مانند ديگر جانداران، براي بقای زندگي، به ‌طور طبيعي به تنازع با يكديگر مي‌پردازند و غلبه و پيروزي در اين تنازع، نيازمند قدرت است و اساس زندگي، همین قدرت‌طلبی و ارادة به دست آوردن قدرت است. از آن رو که برای بقای زندگي و برتري يافتن در زندگي، قدرتْ لازم و ارزشمند است، قدرت ارزش ذاتی دارد و هر كاري كه موجب افزايش قدرت فرد باشد، مجاز، بلكه خوب و لازم است؛ هر چند موجب آزار دیدن يا حتي نابود شدن ديگران باشد، و هر كاري كه قدرت فرد را كاهش دهد، بد و ناپسند است و مي‌بايد از آن پرهيز کرد.

نقد این دیدگاه

1. بي‌شک توانمندی و قدرت، یکی از مطلوب‌های طبیعی انسان است و هیچ انسانی، به ‌طور طبیعی، طالب ضعف و ناتوانی خود نیست. اما این مقدار نشان نمی‌دهد که قدرت مطلوب اصلی است و ارزش ذاتی دارد و ارزش هر چیزِ دیگر تابع آن است. نیچه کوشیده ارزش ذاتی قدرت را از این راه که برای بقای زندگی لازم است توجیه کند؛ اما در صورتی که لزوم قدرت را براي بقای زندگي بپذیریم، باز هم ارزش قدرتْ ذاتي نخواهد بود؛ زيرا ارزش و مطلوبيت آن، به ارزش زندگي دنيا وابسته است. 

2. ارزش قدرت در دیدگاه نیچه، با استفاده از اصل تنازع بقا و حاکمیت آن بر انسان اثبات شده است؛ به این صورت که وی فرض را بر این گذاشته که انسان‌ها همواره برای زندگی کردن، در حال نزاع با یکدیگرند و تنها کسانی از این نزاع جان به در می‌برند که بتوانند انسان‌های دیگر را مغلوب خود کنند. اما این مدعا، دست‌کم در بارة انسان، که قدرت تعقل دارد و می‌تواند با همکاری با دیگران، به زندگی خود ادامه دهد و از منافع آن بیشتر بهره ببرد، صادق نیست؛ بلکه در بارة ديگر جانداران نیز عمومیت ندارد. 

3. از پیامدهای دیدگاه نیچه، نادیده گرفتن بسیاری از فضایل انسانی همچون همدردی با ناتوانان و کمک به نیازمندان و رعایت حقوق و مصالح دیگر انسان‌ها، و از سوی دیگر، مشروعیت بخشیدن به حکومت‌های استبدادی است. از نظر او، هر کاری برای تصاحب قدرت، خوب و ارزشمند است و حقوق افراد نیز تابع قدرت آنهاست. به عبارت دیگر، هر کسی حق دارد هر کاری را که می‌تواند انجام دهد، و به تصریح وی، بهره‌کشی از ناتوانان و بلکه آسیب رساندن به آنها و نابود کردن ایشان نیز ناحق نیست، بلکه نخستین اصل بشردوستی، این است که ناتوانان و ناتندرستان باید نابود شوند.