فيلسوفان شهير يونان باستان، سقراط (470/469ـ399ق.م)، افلاطون (427/428ـ347/348ق.م) و ارسطو (384ـ322ق.م)، در اصول زير اتفاق نظر داشتند و مكتب اخلاقي خود را بر آنها استوار ساختند: 

ـ ارزش ذاتي اخلاق در موافقت با طبيعت انسان است؛

ـ طبيعت انسان مركب از دو جزء (روح و بدن) است؛

ـ‌ روح، جزء اصلي و برتر وجود انسان است؛

ـ‌ ويژگي اصلي روح انسان، تعقل است. ‎

آنان نتيجه گرفتند كه ارزش ذاتی و سعادت حقيقي انسان، در هماهنگ شدن همة‏ ابعاد وجود او بر اساس عقل است. به عقيدة ايشان، انسان با ايجاد هماهنگي عقلاني ميان این ابعاد، صفات و ويژگي‌هايي را به دست مي‌آورد كه با طبيعت او سازگارند و اين صفات و ويژگي‌ها، «فضيلت» ناميده مي‌شوند. سقراط، افلاطون و ارسطو در مباحث اخلاقي خود، در بارة معرفي فضايل و راه دستيابي به آنها سخن گفته‌اند.