با وصول به کمال قرب الهی، اهداف همة این مکاتب خودگرا تأمین می‌شود مانند:

1-لذت :

هنگامی که کمالی را به دست می‌آوریم و آن را درک می‌کنیم، حالتی برای ما پدید می‌آید که آن را لذت می‌نامیم. برای مثال، وقتی پاسخ پرسش خود را می‌یابیم یا مهارتی را کسب می‌کنیم، لذت می‌بریم. البته انسان ابعاد گوناگونی دارد و با رفع نیازمندی‌های هر یک از این ابعاد، از جهتی کمال می‌یابد و همة آنها می‌توانند موجب لذتی برای او شوند؛ چنان که فرد گرسنه از خوردن غذا لذت می‌برد و دیدن منظره‌ای زیبا نیز لذت‌بخش است. اما بالاترین لذت‌ها هنگامی حاصل می‌شود که انسان به برترین کمالات دست یابد و آن را بي‌واسطه با علم حضوری درک کند. چنان که گفتیم، با وصول به کمال نهایی، بالاترین درجة کمال ممکن برای انسان حاصل می‌شود و آن را با علم حضوری کامل می‌یابد. بدین ترتیب، دستیابی به کمال نهایی، همراه با شدیدترین لذتِ ممکن است؛ لذتی که به امور زودگذر دنیا وابسته نیست و از همين رو، پس از مرگ نیز باقی می‌ماند؛ بلکه در آنجا به ‌طور خالص و بي‌هیچ رنجی به ‌طور ابدی ادامه خواهد یافت.

2-ارامش خاطر

نگرانی و تشویش خاطر عموماً ناشی از آن است که انسان احتمال می‌دهد با تمام تلاش خود نیز، به مطلوب دست نیابد، یا پس از دستیابی، ناخواسته آن را از دست بدهد. اما این نگرانی در پی‌جویی کمال حقیقی وجود ندارد، و از‌ آن رو که این کمال در نفس باقی می‌ماند، در بارة زوال ناخواستة آن، حتی پس از مرگ نیز، نگرانی‌ای نیست. بدین ترتیب، کسی که در مسیر کمال نهایی گام برمی‌دارد، تنها دغدغه‌اش، تلاش و کوشش بیشتر در راه قرب الهی است، و طبیعی است که چنین کسی در برابر شكم‌بارگان، بندگان شهوت، ستمگران و صاحبان شهرت، احساس نقص و زيان نمي‌كند و هرگز به زندگي آنان رشك نمي‌برد، و گرچه از نعمت‌های گذرای دنیا برای هدف خود استفادة کامل مي‌کند، آنها را مطلوب حقیقی خود نمی‌داند و با زوال آنها آرامش از کف نمی‌دهد، و با وصول به کمال نهایی، به آرامش مطلق دست می‌یابد.