سرگرم کردن خود با کارهای مباح که زیانی ندارند، تا جایی که موجب شادابی و نشاط برای اقدام به کارهای مفید گردد ارزشمند است، و نیز بر اقدام به کارهای زیان‌بار و حرام ترجیح دارد؛ اما در شرایطی که می‌توان از وقت و امکانات دیگر برای کارهای مفید استفاده کرد، پرداختن به این کارها اتلاف عمر است و ارزش جای‌گزینی ندارد. ممکن است ارزش یک کار به موقعیت فرد و درجة کمال وی بستگی داشته باشد و کاری که برای فردی ارزش مثبت دارد، برای دیگری ارزش منفی داشته باشد. در این موارد، ارتکاب چنین کاری در مقايسه با مرتکب نشدن آن، تنها برای کسی ارزش جای‌گزینی دارد که موجب کمال بیشتر او نسبت به وضعیت موجود می‌شود. بدین ترتیب، فراهم کردن اسباب سرگرمی و غفلت، گرچه ممکن است در مواردی و برای کسانی که بدون آن در ورطة گناه مي‌افتند، ارزش جای‌گزینی داشته باشد، این نسخه عمومی نیست و چنانچه مانع پرداختن به کارهای مهم‌تر گردد، چنین ارزشی هم نخواهد داشت.

از این ‌رو، كسي كه مي‌تواند پيشرفت كند و كار باارزش‌تري انجام دهد و چنين مي‌كند، مورد غبطة ديگران خواهد بود؛ اما آن كس كه به كار باارزش‌تري اقدام نكند، فريب‌خورده و زيان‌ديده است، و آن كس كه كار بدتري بگزيند، خود را از هدف دور کرده است. امام صادق می‌فرمایند: مَنِ اسْتَوی يَوْمَاهُ فَهُوَ مَغْبُونٌ، وَمَنْ كَانَ آخِرُ يَوْمَيْهِ خَيْرَهُمَا فَهُوَ مَغْبُوطٌ، وَمَنْ كَانَ آخِرُ يَوْمَيْهِ شَرَّهُمَا فَهُوَ مَلْعُونٌ؛^[1] «آن كس كه دو روزش مساوي باشند فريب‌خورده است، و آن كس كه روز دومش بهتر باشد به او غبطه خورند، و آن كس كه روز دومش بدتر باشد از رحمت خدا به‌دور است».