«حق، امتیازی است که نظام حقوقي براي شخصی نسبت به چیزی به رسميت مي‌شناسد يا به او اعطا مي‌کند و ديگران را به احترام آن و دولت را به حمايت از آن ملزم مي‌کند». در اين تعريف، مقصود از «شخص» همان صاحب حق است که می‌تواند شخص حقیقی یا شخص حقوقی باشد و مراد از «چیز» موضوع و متعلَّق حق است، یعنی چیزی که انسان نسبت به آن دارای امتیاز است. اموری که می‌توانند موضوع حق قرار گیرند: الف) وجود خود شخص (صاحب حق) و متعلقات او، همچون حق حيات، حق تحصيل و حق کار و اشتغال؛ ب) امور مربوط به اشخاص ديگر، مثل حق پدر نسبت به تشخیص مصلحت فرزند خود و ایجاد محدوديت‌هايي براي او در راستای آن مصلحت؛ ج) شيء، که این خود می‌تواند چند صورت داشته باشد: 1. خود شيء، مثل حق مالک بر زمين، 2. منفعت شيء، مثل وقتی که شخص چیزی را اجاره می‌کند که در این صورت فقط حق استفاده از منافع آن چیز را دارد، ولی نسبت به خود آن شیء حقی ندارد، 3. انتفاع از شيء، مثل حق بهره‌مندي از دریا، رودخانه و جنگل. این امور نه خود اختصاص به کسی دارند و نه منافع آنها مختص کسی است، بلکه همه افراد جامعه فقط می‌توانند از منافع آنها بهره‌مند گردند. نکته دیگری که حق باید به وسیله نظام حقوقيِ ایجاد یا از سوی آن به رسمیت شناخته شده باشد. و نکته آخر اینکه امتیاز مذکور در صورتی حق به شمار مي‌آيد که نظام حقوقي، از يک سو، ديگران را به احترام و رعايت آن و از سوي ديگر، دولت را به حمايت از آن مکلف کرده باشد. به عبارت دیگر، امتیاز در صورتی حق حقوقی محسوب می‌شود که از ضمانت اجرای دولتی برخوردار باشد.