برهان: 

(1) قانون‌گذاری مستلزم شرایط: الف) صلاحیت علمی: قانون‌گذار باید به تمام ابعاد وجودی انسان و همه مصالح و مفاسد او آگاهی کامل داشته باشد؛ ب) صلاحیت اخلاقی: قانون‌گذار نباید در معرض این اتهام قرار داشته باشد که در وضع قوانین ممکن است جانب خود یا وابستگان خود را رعایت کرده و منافع دیگران را ملاحظه نمی‌کند؛ ج) مصونیت از خطا و غفلت: قانون‌گذار بايد از غفلت، خطا و نسيان مصون باشد؛ زيرا در غير اين صورت، اعتماد کامل به درست و مفيد بودن قانون او وجود نخواهد داشت.

(2) قانون‌گذار باید حق قانون‌گذاری و دستور دادن به دیگران را هم داشته باشد، زیرا شرایط سه‌گانه فوق به خودی خود حق قانون‌گذاری برای کسی ایجاد نمی‌کنند.

(3) خداوند مالک حقیقی تمام هستی است، از این‌رو فقط او حق امر و نهی کردن و قانون‌گذاری دارد. نتیجه مقدمات فوق این است که تنها کسی که بالذات حق قانون‌گذاری دارد و واجد سایر شرایط عمومی نیز هست، خداوند است.