عناصر اصلی این مکتب حقوقی:

1. انکار حقوق طبیعی: بر اساس پوزیتیویسم حقوقی، همه حقوق موضوعه بوده و هیچ قانونی مستقل از تدوین و تصویب بشری وجود ندارد. پوزیتویست‌ها بر اساس مبنای تجربه‌گرایی خود، تنها امور مشاهده‌پذیر در جامعه را به عنوان مبنای اعتبار قوانین حقوقی می‌پذیرند. 2. انکار رابطه ضروری میان حقوق و اخلاق: پوزیتیویست‌های حقوقی اغلب ادعا می‌کنند که بین حقوق و اخلاق ارتباط ضروری وجود ندارد و تحلیل مفاهیم حقوقی فی‌نفسه ارزش‌مند است. البته معنای این سخن آن نیست که قانون در نظر پوزیتیویست‌ها ضداخلاقی است، بلکه مقصود این است که لازم نیست قانون پیرو اخلاق و متکی به امور اخلاقی باشد. پیروان مکتب حقوق طبیعی، عدالت را جزء جدایی‌ناپذیر قانون می‌دانستند، اما از منظر پوزیتیویست‌های حقوقی، قانون نتیجه توافق جمعی است و عادلانه یا ناعادلانه بودن آن نقشی در اعتبار آن ندارد. 3. نسبیت در حقوق: پوزیتیویست‌های حقوقی برخلاف پیروان مکتب حقوق طبیعی، به هیچ اصل و قاعده مشترک و ثابت حقوقی باور نداشته و همه قواعد حقوقی را نسبی می‌دانند.