در مورد حق حيات، چند نکته قابل توجه است: الف) با توجه به اينکه اصل بر این است که هر صاحب حقي مي‏تواند از حق خويش صرف‌نظر کند و اعلاميه هم نسبت به حق حيات، استثنايي از اين قانون را اعلام نکرده است، چنين برداشت مي‏شود که هر انساني مي‏تواند از حق حيات خويش صرف‌نظر کند و مثلاً با خودکشي به عمر خود پايان دهد. ب) هيچ محدوديتي براي حق حيات در اعلاميه مطرح نشده است؛ بنابراين در هيچ صورتي نمي‏توان به حيات کسی آسيب رساند؛ هرچند به حيات ميليون‌ها انسان ديگر تجاوز کرده باشد.

اما حق حيات در اسلام، نشاني از رحمت خداوند است و نسبت به انسان، نفخه‏اي از روح الهي است. اين نگاه به حيات، از يک سو به آن، ارزش مي‏بخشد و از سوي ديگر، آن را امانتي در دست انسان مي‏داند که انسان، مسئول نگهداري آن است. اختيار انسان نسبت به حيات خويش در حدي است که امانت‌گذار (خداوند) به او اختيار داده است؛ از همين رو، حيات، فقط حق افراد نيست؛ بلکه حفظ آن، تکليف آنان نيز هست. از همين جاست که گذشتن از حق حيات، جز در چهارچوب ضوابط الهي، ممنوع است و خودکشي، نمونه‏اي از اين موارد ممنوع است. اهمیت حق حيات براي هر کس و در نتيجه، تکليف ديگران به رعايت آن، تا آنجاست که سلب حيات يک فرد، مانند سلب حيات همة انسان‌ها معرفي شده است.