امامت و رهبري: نبوت و امامت به مردان اختصاص دارد و مشاهده نشده است که از طرف خداوند زني به مقام نبوت و يا امامت منصوب گردد، زیرا نبوت و امامت جنبه زعامت و رهبری، تدبیر و مدیریت جامعه را نیز داراست و مرد قدرت تعقل و تدبر بیشتری دارد و برای این امور خطیر لایق‌تر و شایسته‌تر است. افزون بر اینکه، عملاً ايفاي نقش مادري و نيز بعضي موقعيت‌هاي خاص، مانع پرداختن زن به انجام اين وظيفه مهم است.

جهاد ابتدايي: وظيفه و تکليف شرکت در جهاد ابتدايي، خاص مردان است و زنان معاف‌اند، همان‌طور که در جهاد دفاعي نيز، تقدم تکليف با مردان است و با وجود نيروي مرد کافي، زنان چنین تکليفی ندارند. البته مقصود از واجب نبودن جهاد بر زنان این است که در زد و خورد و مقاتله نمی‌توانند شرکت کنند، اما حضور داوطلبانه زنان در جبهه و انجام امور متناسب با آنان همچون پرستاري و مداواي مجروحين، دادن شعار و... منعي ندارد.

قضاوت: تصدي امر قضا، به عنوان يک واجب کفايي، همانگونه که نوعی حق است، مستلزم تکليف و مسؤولیت نیز هست. آنچه مسلم است اين است که زن، وظيفه‌اي براي تصدي امر قضا ندارد. اما سخن در اين است که آيا منصب قضا خاص مردان است؟ برداشت مشهور فقها از نصوص دینی این است که تصدی مقام قضاوت اختصاص به مردان دارد و حکمت این امر نیز ممکن است این باشد که قاضی در تصمیم‌گیری باید تابع ادله باشد، نه احساسات و عواطف و با توجه به اینکه احساسات و عواطف در زنان بیشتر است، احتمال خطا در قضاوت آنها بیشتر خواهد بود.