اولاً، ديه در اسلام مبتنی بر جایگاه ارزشی شخص مقتول نيست و به انسانيت او مربوط نمی‌شود، بلکه دستور خاصي است که ناظر به بدن انسان کُشته شده است. به همين جهت است که به ‌رغم اختلاف ارزشي‌اي که از ديدگاه اسلام بين عالم و جاهل، مجاهد و غیرمجاهد، سابقين در اسلام و غیرسابقین و... وجود دارد، احکام قصاص و ديات نسبت به همة آنها مساوي است.

ثانياً، خساراتي که از لحاظ مادي بستگان مردی که جنایت بر او واقع شده می‌بینند معمولاً بيش از خساراتي است که بستگان زنی که جنایت بر او واقع شده متحمل مي‌شوند و اين بدان جهت است که در نظام حقوقي اسلام، مرد مسئول اقتصاد خانواده است و بار نفقه و هزينه‌هاي زندگي خود و ساير اعضاي خانواده را بر دوش دارد. بنابراين پس از کشته شدن مرد، تعداد قابل توجهي واجب‌النفقه از او باقي مي‌ماند که با دريافت ديه از جاني، مقداري از نفقة آنان تأمين مي‌شود. بر این اساس، بیشتر بودن دیه مرد، که در عمل نصیب زن و فرزندان می‌شود، نسبت به دیه زن که نصیب مرد می‌گردد، نه تنها ظالمانه نیست، بلکه عین عدالت است و اگر دیه آن دو مساوی بود، باید می‌گفتیم عدالت رعایت نشده است.