انديشمندان سياسي براي «حاکميت» تعاريف گوناگوني بيان کرده‌اند؛ اما به‌اجمال مي‌توان گفت حاکميت، همان اقتدار عالي، و به ‌معناي قدرت برتر فرماندهي يا امکان اِعمال اراده‌اي فوق ارادۀ ديگر است. به بيان ديگر، حاکميت از آنِ كسي است که در حوزۀ معيني، از بالاترين سطح اقتدار برخوردار باشد و قدرت ديگري که بتواند با او برابري کند، در كار نباشد. 

براي «حاکميت»، تقسيم‌بندي‌هاي مختلفي ارائه كرده‌اند؛ ليکن به اعتبار منشأ، سه نوع حاکميت برشمرده‌اند:

الف) حاکميت فردي: در اين قسم از حاکميت، آن کس که زورش بيشتر باشد و قدرت قانون‌گذاري و اجراي قانون داشته باشد، به‌تنهايي همه چيز را در اختيار خود مي‌گيرد؛ 

ب) حاکميت مردمي: در اين قسم حاكميت، قدرت به همۀ مردم متعلق است و هر گونه که آنان بخواهند، قدرت را در ميان خود توزيع و جا‌به‌جا مي‌کنند؛

ج) حاکميت الهي: در اين نوع حاكميت، منشأ اصلي اقتدار در جامعه، اذن الهي است و اِعمال هر نوع حاکميتي بدون اذن الهي، نامشروع است.