حضرت، در توقيع (نامة) خود، ضمن پاسخ به سؤالات، اين عبارت را مکتوب فرمودند: «در حوادث و پيشامدهاي پيش رو، به راويان حديث ما رجوع کنيد؛ زيرا آنان حجت من بر شمايند و من حجت خدا بر ايشانم».

اولاً مراد از راويان حديث در اينجا فقيهان‌اند، نه کساني که صرفاً چند حديث حفظ کرده‌اند و براي ديگران نقل مي‌کنند؛ زيرا معقول نيست افرادي به صرف حفظ و نقل چند حديث، از ناحيۀ آن حضرت حجت بر مردم گردند، به همان شکل که آن حضرت به سبب شأن و جايگاه رفيعشان، حجت خداوند بر کل جهانيان‌اند؛ 

ثانياً «حوادث واقعه» فقط احکام شرعي و فتاوا نيستند؛ زيرا اين موضوع از واضحات مذهب شيعه است و نيازي به بازگويي نداشت؛ چون شيوۀ رايج آن زمان‌ نيز همين بود و مردم براي آگاهي از حکم شرع، به فقها رجوع مي‌کردند. پس اين مسئله براي مردم آن زمانْ مرسوم و روشن بوده و ابهامي نداشته است تا امام رفع ابهام كنند. به‌ويژه براي فقيهي همچون اسحاق‌بن‌يعقوب، روشن بوده که براي فراگرفتن مسائل شرعي بايد به اهل خبره مراجعه کرد. بنا بر اين منظور از «حوادث واقعه» همۀ پيشامدهاي اجتماعي و گرفتاري‌هايي است که براي مردم و مسلمين روي مي‏داده است؛