معلول عين ربط، خود رابطه و موجود رابط است. مي‌دانيم هر رابطه‌اي ميان چيزهايي برقرار است که به آنها طرف ربط مي‌گويند. در مثال «پول دادن حسن به رضا»، رابطه ميان چند موجود مستقل برقرار بود: حسن، رضا و پول. اين سه، براي رابطة پول دادن، طرف‌هاي ربط‌اند. اما در «وجودبخشي»، جز معلول که همان فعل «دادن وجود» يا «ايجاد» است، تنها يک شيء ديگر داريم و آن هم خود علت وجودبخش است. پس معلول که عين ربط است، صرفاً يک طرف ربط دارد. به اين ربط، ربط يک‌طرفه مي‌گويند. در ربطي که چند طرف دارد، هر يک از اطراف را مي‌توان با ديگري مرتبط دانست. حسن، رضا و پول با يکديگر مرتبط‌اند. اما در ربط يک‌طرفه، چيزي با چيزي ديگر مرتبط نيست، بلکه يکي خود ربط و ديگري طرف ربط است. پس به جاي آنکه بگوييم معلول با علت وجودبخش مرتبط است،‌ بايد بگوييم معلول خود ربط به علت وجودبخش است، نه شيئي مرتبط با آن.