طبق تعریف، دور در استدلال عبارت بود از اینكه گزاره a در اثبات به گزاره b نیازمند باشد كه خودْ در اثباتْ به a نیاز دارد. ساده‏تر بگوییم: یعنی در استدلال برای اثبات گزاره a، b به كار گرفته شود و متقابلاً در استدلال برای اثبات گزاره b، از a استفاده شود. اما گاهی ممكن است از این هم فراتر رفت و در استدلال، برای اثبات گزاره a عیناً خود گزاره a را به كار گرفت. به این نوع استدلال، «مصادره به مطلوب» می‏گویند. مقصود از مطلوب، همان گزاره‏ای است كه می‏خواهیم با استدلال، آن را اثبات كنیم. پس مصادره به مطلوب یعنی مطلوب را، كه همان نتیجه استدلال است، از ابتدا ناخودآگاه ثابت‌شده فرض كنیم و برای اثبات آن از خودش استفاده كنیم. مثال بسیار ساده آن چنین است: فرض كنید مطلوب ما اثبات گزاره «هر انسانی بر اثر تعجب می‏خندد» باشد، و برای این مطلوب چنین استدلال كنیم: «هر انسانی بشر است» و «هر بشری بر اثر تعجب می‌خندد» و نتیجه بگیریم که «هر انسانی بر اثر تعجب می‏خندد». چنان كه مشاهده می‏شود، مقدمه دوم این استدلال، یعنی گزاره «هر بشری بر اثر تعجب می‏خندد»، با گزاره‏ای كه طالب اثبات آن بودیم، یعنی با گزاره «هر انسانی بر اثر تعجب می‏خندد» یكی هستند: هر دو دقیقاً یك معنا و مفهوم دارند و صرفاً در یكی به جای واژه «انسان» از واژه «بشر» استفاده شده، و آشكار است كه با جای‌گزین کردن واژه‏ای با واژه مترادف آن، هیچ تغییری در معنا و مفهوم گزاره پدید نمی‌آید. پس در این استدلال، همان گزاره‏ای كه مطلوب است، خودْ در اثبات خودش به كار گرفته شده است. آشكار است كه این نوع استدلال نیز، همانند دور، محال است؛ زیرا مستلزم این است كه گزاره مزبور، هم اثبات شده باشد، هم اثبات نشده باشد كه تناقض است.