با تکیه بر دلیل امتناع تسلسل، نتیجه می‌گیریم که سلسله علّی‌ـ معلولی طولی نمی‌تواند نامتناهی باشد. علت فاعلی از جمله علل حقیقی است، و بنابراین، سلسله‌ای طولی متشکل از یک معلول و علت‌های آن که در آن، علت‌ها علت فاعلی باشند، نمی‌تواند نامتناهی باشد. این را اصطلاحاً «امتناع تسلسل در علل فاعلی» می‌گویند.

همچنین از دلیل امتناع دور به دست می‌آید که ممکن نیست چیزی که چیزی دیگر از جهتی به آن نیازمند است، به همان چیز از همان جهت ـ بی‌واسطه یا باواسطه ـ نیازمند باشد. از آن رو که معلول در وجود خود به علت فاعلی نیازمند است، نتیجه می‌گیریم که ممکن نیست علت فاعلی در وجود به معلول خود ـ بی‌واسطه یا باواسطه ـ نیازمند باشد. این را اصطلاحاً «امتناع دور در علل فاعلی» می‌گویند.

معمولاً در مبحث خداشناسی، از امتناع دور و تسلسل در علل فاعلی برای اثبات وجود خداوند استفاده می‌کنند. اما می‌توان راه کوتاه‌تری نیز پیمود. در این روش، نیازی به اثبات امتناع دور و تسلسل نداریم، بلکه کافی است به نکته‌ای توجه کنیم که برای استدلال بر امتناع تسلسل در سلسله علّی ـ معلولی طولی از آن استفاده کردیم: بنا بر اصل علیت، سلسله علّی ـ معلولی طولی لزوماً واجد علت نخستین است. با توجه به اینکه علت فاعلی از جمله علل حقیقی است، نتیجه می‌گیریم سلسله‌ای طولی متشکل از یک معلول و علت‌های آن که در آن، علت‌ها علت فاعلی باشند، لزوماً واجد علت فاعلی نخستین است. این را «لزوم علت فاعلی نخستین برای معلول» می‌نامیم. در مبحث خداشناسی از این نتیجه برای اثبات وجود خداوند استفاده می‌شود.

همچنین، از آن رو كه علت غائی نیز از جمله علل حقیقی است، نتیجه می‌گیریم که سلسله‌ای طولی متشکل از یک معلول و علت‌های آن که در آن علت‌ها علت غائی باشند، لزوماً واجد علت غائی نخستین است. این را «لزوم علت غائی نخستین برای معلول» می‌نامیم. در مبحث خداشناسی از این نتیجه برای فهمیدن هدف آفرینش استفاده می‌شود.