با توجه به معنای علت غایی در فلسفه اسلامی، نتایج زیر درباره افعال الهی به دست می‌آید:

1. تمام افعال الهی علت غائی دارند؛

2. علت غائی نخستین برای همه افعال الهی، حب خداوند به ذات خود است.

اما در مرحله پس از حب ذات، که علت غائی نخستین برای افعال الهی است، چه چیزی علت غائی برای افعال اوست؟ آیا خداوند، دیگر موجودات را از آن جهت که لوازم کمال اویند می‌خواهد یا برای آنکه نقایص خود را برطرف کند و کامل‌تر شود؟ از آنجا که خداوند کامل مطلق و عالم مطلق است، شق دوم برای افعال او ممکن نیست؛ یعنی ممکن نیست خداوند به این دلیل که با انجام دادن کاری کامل‌تر می‌شود یا به چنین گمانی آن کار را بخواهد و انجام دهد. بدین ترتیب، نتیجه دیگری نیز در باره افعال الهی به دست می‌آید:

3. پس از حب ذات، آنچه علت غائی افعال الهی است، حب به آنهاست از این جهت که آثار و لوازم کمالات اویند.

پس نتیجه می‌گیریم که علت غائی نخستین در آفرینش موجودات، حب خداوند به ذات خود است و در مرحله بعد، حب او به چیزهایی كه آثار و لوازم کمال اویند علت غائی آفرینش موجودات است. از این جهت، خداوند را می‌توان همچون منبع نوری فرض کرد که خود را دوست دارد و بدان جهت که خود را دوست می‌دارد، نورافشانی خود را نیز دوست دارد و می‌خواهد نورافشانی کند. پس مناط خواست خداوند این است: او کمالاتی را می‌خواهد که از آثار کمال خودش باشند.

اما چه نوع کمالاتی را می‌توان از آثار کمال خداوند دانست؟ پاسخ روشن است: از آن رو که خداوند کامل مطلق است، همه انواع کمالات را می‌توان از آثار کمال او دانست. به عبارت دیگر، هر چیزی که امکان وجود داشته باشد، می‌تواند از آثار کمال خداوند باشد. پس بنا بر مناط خواست خداوند، باید بگوییم هر چیزی که امکان وجود داشته باشد، خداوند می‌خواهد که موجود باشد.