از آنجا که شناخت حقیقت انسان، هدف از آفرینش او و استلزامات آن نیازمند ملاکی صحیح برای تشخیص معرفت صادق از غیر صادق است، باید در معرفت‌شناسی این ملاک‌ها مشخص شود. در غیر این صورت، چه وجهی برای تقدیم دیدگاه انسان‌شناختی خاصی نسبت به دیگر دیدگاه‌ها وجود خواهد داشت؟ آیا هر کسی با هر ملاک معرفتی مدعی شناخت انسان شود، باید از او پذیرفت؟ در صورتی که ملاک معرفت‌شناختی نداشته نباشیم، گرفتار نسبیت و شکاکیت معرفت‌شناختی خواهیم شد، و در نتیجه، از هیچ دیدگاهی در باب تحلیل حقیقت انسان نمی‌توان دفاع کرد و به‌عکس هیچ دیدگاه رقیبی را نمی‌توان نفی کرد.

همچنین تأیید ادلۀ اقامه‌شده بر «هدف نهایی از آفرینش انسان» یا «ضرورت وجود معارف فراعادی» برای رسیدن انسان به سعادت، مبتنی بر پذیرش راه تعقل و وحی و اعتبار آنها به عنوان مبانی معرفت‌شناختی مهم و مؤثر در انسان‌شناسی است. از این‌ رو بدون برخورداری از دیدگاهی صحیح در حوزۀ معرفت‌شناسی (به منزلۀ مبنای نخست در منظومۀ معرفتی مبانی اندیشۀ اسلامی) نمی‌توان هیچ دیدگاه انسان‌شناختی‌ای را تأیید یا رد کرد.