وجود اختیار را با علم حضوری می‌یابیم. انسان دست‌کم در برخی موارد به نحو حضوری می‌یابد که افعالش محصول ارادۀ اوست؛ به ‌طوری‌ که می‌تواند در میان گرایش‌های متضاد، یکی را برگزیند. بنا بر این، با توجه به خطاناپذیری علم حضوری، انسان حقیقتاً مختار است. 

شواهدی نیز بر مختار بودن انسان وجود دارد. از باب مثال، توبیخ و مذمت دیگران حاکی از آن است که ما انسان‌ها را مختار می‌دانیم؛ زیرا اگر قایل به اختیار آنها نباشیم، مذمت و توبیخ کاملاً ناموجه خواهد بود. آیا معقول است که فردِ مجبور را به سبب عملی جبری و خارج از ارادۀ وی، سرزنش کنیم؟ 

همچنین پشیمانی از انجام فعل و توبه و عذرخواهی، از دیگر شواهد وجود اختیار در انسان است. اگر خود را مختار ندانیم، اظهار پشیمانی و توبه از انجام آن فعل چه معنایی دارد؟ بر این اساس، این حالت روانی نیز حاکی از وجود اختیار در انسان است. 

یکی دیگر از شواهد مختار بودن انسان، توصیه و تلاش برای راهنمایی دیگران است. با اعتقاد به جبر، توصیه و راهنمایی انسان‌ها نیز وجهی نخواهد داشت. پیش‌فرض راهنمایی دیگران این است که آنها می‌توانند در میان گزینه‌های مختلف، گزینۀ مورد توصیۀ ما را انتخاب کنند.