دلالت این آیه بر عصمت امام چنین است که نخست به اطاعت مطلق از خدای متعال با تعبیر أَطِيعُوا اللهَ دستور داده است؛ سپس با یک دستور و با تعبیر أطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِى الأَمْرِ مِنْکُمْ، اطاعت از رسول و صاحبان امر را بیان کرده است. با توجه به این نکته روشن می‌شود:

اولاً مقارنت اطاعت از پیامبر با اطاعت از اولو‌الامر دلالت دارد بر اینکه قلمرو وجوب اطاعت از اولو‌الامر در همۀ حوزه‌های مشترک میان ایشان و پیامبر، یعنی مرجعیت دینی (تفسیر دین و تفصیل شریعت) و زعامت سیاسی است، و از همین رو، در همۀ این عرصه‌ها باید از اولو‌الامر همچون پیامبر اطاعت کرد؛

ثانیاً این آیۀ نورانی، هم بر عصمت پیامبر دلالت می‌کند و هم بر عصمت کسانی که از آنان با عنوان اولو‌الامر یاد شده است؛ زیرا در این آیه اطاعت از اولو‏الامر در کنار اطاعت از پیامبر با یک امر و به صورت مطلق و بدون هیچ قید‌ و ‌شرطی آمده، و این خود دلیل روشنی بر عصمت اولو‏الامر است؛ زیرا اگر اینان معصوم نباشند، نمی‌توانند به نحو مطلق مورد اطاعت باشند. دلالت این آیه بر عصمت تا حدی روشن است که برخی مفسران اهل سنت نیز آن را دال بر عصمت اولو‌الامر دانسته‌اند. (ر.ک: فخر رازی، مفاتیح الغیب، ج‏10، ص113)

ثالثاً در روایات فراوانی از منابع شیعی و سنی، پیامبر گرامی اسلام در پاسخ به پرسش اصحاب خویش در باب تعیین مصادیق اولو‌الامر در این آیۀ شریفه، امامان دوازده‌گانه را معرفی کرده‌اند. (محمد ‌بن ‌حسن حر عاملی، اثبات الهداة بالنصوص و المعجزات، ج1، باب 9، فصل 6، ص501، ح212. نیز، ر.ک: سلیمان‌ بن ‌ابراهیم قندوزی، ینابیع الموده، ص494‌ـ495؛ حاکم حسکانی، شواهد التنزیل لقواعد التفضیل، ج‏1، ص189ـ195)