به منظور تحقق سعادت حقیقی انسان‌ها، امام باید دو شأن اصلی را دارا باشد: مرجعیت دینی و زعامت سیاسی. بر این اساس، اولاً امام باید در معارف اسلامی (باورها و ارزش‌ها) علم فراعادی داشته باشد؛ زیرا بدون بهره‌مندی از چنین علمی، امکان هدایت انسان‌ها به سعادت حقیقی وجود نخواهد داشت؛ ثانیاً در باب چگونگی ادارۀ جامعه و اجرای قوانین اسلامی (همانند برپایی نظم اجتماعی، مبارزه با دشمنان و فتنه‌ها، نوع سیاست خارجی و اجرای حدود الهی) نیز، از علم الهی بهره‌مند باشد؛ زیرا حتی اگر امام به معارف دینی عالم باشد، ولی از علم کافی برای مدیریت جامعه برخوردار نباشد، شأنیت زعامت سیاسی و توانایی اجرای صحیح قوانین اسلامی را نخواهد داشت و در نتیجه، با وجود امکان و قابلیت انسان‌ها برای استفاده از این مرتبۀ هدایت و رسیدن به سعادت ابدی، چنین امری ناممکن خواهد شد.

البته با توجه به ضرورت عصمت امام، خطاناپذیری علم امام به معارف دین و مدیریت جامعه ثابت می‌شود؛ زیرا در غیر این صورت، ممکن است در معرفی معارف الهی به مردم یا در مقام اجرای قوانین دینی، دچار لغزش شود.