بهره‌مندی امامان معصوم از علم ویژه به این معناست که هر گاه اراده کنند یا به عبارت دیگر، به موضوعی توجه کنند تا بدان معرفت یابند، علم به آن برای ایشان حاصل خواهد شد. شاهد مدعا این است که شخصی به نام عمار ساباطی می‌گوید: از امام صادق پرسیدم: آیا امام علم غیب دارد؟ حضرت فرمودند: «خیر، ولی هر گاه امام اراده کند که چیزی را بداند، خداوند او را به آن چیز آگاه می‌کند».(محمد بن ‌یعقوب کلینی، الکافی، ج1، ص257) نتیجه اینکه علم مطلق و خدادادی امام به این معنا نیست که او در همه حال همه‌ چیز را به صورت بالفعل بداند، بلکه تنها در صورت خواستِ خود، از آن آگاه می‌شود.