امامان همواره از چنین علومی بهره نمی‌گرفتند، بلکه به‌کارگیری علوم ویژه، منوط به شرایط خاص و مورد نیاز بوده است؛ به این معنا که توجه به علم خدادادی و به‌کارگیری آن، تابع مصالح و مفاسد و موارد ضروری بوده است؛ چون وجه ضروری برخورداری امام از علم ویژه، توقف سعادت حقیقی انسان‌ها بر آن است، در نتیجه هر گاه به‌کارگیری چنین علمی در سعادت حقیقی مؤثر و لازم می‌بود، ایشان آن را به کار می‌گرفتند. در صورتی ‌که امامان همواره در زندگی عادی خویش از این علم ویژه بهره می‌گرفتند، دیگر الگوی مناسبی برای دیگران به شمار نمی‌آمدند، و افزون بر این، غالباً آزمایش الهی در مورد خودشان و دیگران بی‌اثر می‌گشت. شاهد سخن اینکه، با نگاهی گذرا به زندگی امامان معصوم درمی‌یابیم که ایشان اغلب از این علم ویژه بهره نمی‌گرفتند و همچون مردم عادی زندگی می‌کردند. مثلاً نام بعضی مکان‌ها را از دیگران سراغ می‌گرفتند یا نام افراد را از خودشان می‌پرسیدند، حال آنکه با فرض استفاده از علم غیب الهی در همة امور، چنین پرسش‌هایی بی‌وجه بوده است.