امامت مستلزم تصرف در زندگی مردم است؛ زیرا هم وضع قانون دینی و هم اجرای آن مستلزم ایجاد محدودیت در زندگی و سلب اختیار آنان است. از آنجا که انسان‌ها اختیار و آزادی دارند، سلب یا محدود کردن این مواهب آنها دلیلی موجه می‌طلبد و کسی بدون برخورداری از حق ولایت، نمی‌تواند چنین کند. از سوی دیگر، چون خداوند متعال تنها مالک عالم است، هیچ کس جز او نمی‌تواند به صورت بالذات (بدون اذن از دیگران) در مِلکش تصرف کند. بر همین اساس، ربوبیت تشریعی فقط از آنِ خداوند است (توحید در ربوبیت تشریعی). به عبارت دیگر، بنا بر توحید در مالکیت، تنها خداوند است که از حق الزام سیاسی، یعنی وضع قانون (بایدها و نبایدهای ارزشی و حقوقی) و نیز اجرای قانون برخوردار است. در نتیجه اگر کسی بَناست چنین ولایت و حقی داشته باشد، می‌باید از جانب خداوند مأذون و منصوب باشد. بر همین اساس می‌گوییم امام باید از جانب خدای متعال تعیین شود