علم اخلاق ارزش و لزوم صفات اکتسابی و کارهای اختیاری را بیان می‌کند تا با استفاده از آن، بتوان به زندگی مطلوب دست یافت. پس در گزاره‌های اخلاقی، هدفْ زندگی مطلوب است. واقع‌گرایان زندگی مطلوب را نوعی زندگی می‌دانند که با صرف نظر از سلیقة فرد، خواست جمع یا دستور کسی، مطلوب و خواستنی است. بدین ترتیب، آنها معیاری واقعی برای ارزش معرفی می‌کنند و گزاره‌های اخلاقی را بر اساس آن معیار واقعی ارزیابی می‌کنند. برای مثال، سودگرایان مقدار سود و زیان حاصل از یک کار را معیار واقعی ارزش می‌دانند.

در مقابل، غیر واقع‌گرایان معیار مطلوبیت زندگی را سلیقة فرد یا خواست جمع یا دستور کسی می‌دانند، و بنا بر این، معیاری واقعی برای ارزیابی گزاره‌های اخلاقی ارائه نمی‌دهند. از باب مثال، احساس‌گرایان معتقدند اگر کسی دوست دارد دروغ بگوید، دروغ‌گویی برای او خوب است؛ زیرا او زندگی را این ‌گونه می‌پسندد. اما فراتر از پسند و سلیقه، معیاری واقعی وجود ندارد که بر اساس آن بتوانیم بگوییم دروغ‌گویی واقعاً بد است یا خوب.